Rozdział 2

Of Monster And Man - Little Talks

Po powrocie z Aquatics Center udała się od razu do swojego pokoju, gdzie natychmiastowo opadła na swoje łóżko. Nie spodziewała się o tej porze ani gości, ani telefonów, ani zdecydowanie niczego podobnego. Ucieszona sukcesem jaki zdołała już osiągnąć wyciągnęła medal ze złotego kruszca i jeszcze długo ściskała go w ręku uważnie mu się przyglądając. Uśmiech nie znikał z jej twarzy. Wtedy usłyszała pukanie do drzwi.

-Proszę - westchnęła nieco zrezygnowana. 

-Natalia dzisiaj zostajesz w pokoju, żadnego szlajania się po wiosce. Jutro masz ciężki dzień - w drzwiach do jej pokoju stał trener i pouczał ją co do jej kolejnych obowiązków.

-Tak jest - zasalutowała ponownie szeroko się uśmiechając i dopiero, kiedy trener opuścił jej pokój wykręciła numer Ali.

-Potrzebuje Cię, chodź do mojego pokoju - rzuciła pospiesznie i po chwili się rozłączyła.

Odłożyła medal na półkę, na której leżały pozostałe dwa i usiadła wygodnie czekając na nadejście koleżanki z kadry. 

~*~

Szła uliczkami wioski olimpijskiej podziwiając kwatery każdego kraju. Każda kwatera była czymś ozdobiona i tak na przykład Kanada przed wejściem postawiła czerwonego łosia, a Niemcy trójkolorowego konia. Rytm jej spaceru wybijała muzyka, która leciała w słuchawkach jej odtwarzacza. Przysiadła na pobliskiej ławce łapiąc oddech i skupiając się na podziwianiu rozgwieżdżonego nieba. Pomagało jej to. Pomagało zawsze niezależnie od tego czy rozstawała się z chłopakiem czy miała ważne zawody oglądanie gwiazdozbiorów zawsze pomagało. Teraz było tak samo, wiedziała, że ten spacer pozwoli jej zdobyć koncentrację przed jutrzejszym dniem.

~*~

Siedział właśnie w pokoju i spoglądał przez okno. Widział część sportowców wracających do swoich baz pobytowych po zakończonych przez nich konkurencjach. Widział też ją - dziewczynę siedzącą na ławce i patrzącą w niebo. Wydawało mu się, że gdzieś już ją widział i wtedy dotarło do niego, że to ona. Ta sama, która dzisiaj tak mocno go zachwyciła. Bez zawahania naciągnął na siebie bluzę i wyszedł przed budynek. Dostawał własnie od losu szansę. Chciał ją wykorzystać, musiał.

-Phelps, a Ty gdzie? - usłyszał za sobą głos Lochtego i z niechęcią obrócił się w stronę kolegi zwalniając tempo swojej wycieczki.

-Mam coś do załatwienia - rzucił ponownie zamierzając ruszyć w stronę dziewczyny.

-Coś kombinujesz, cwaniaczku - Ryan pokręcił głową. -  Ostrzegam: ona raczej nie jest taka jak inne, nie będzie Twoja od tak.

-Spieprzaj Lochte - rzucił odwracając się tyłem do reprezentacyjnego kolegi  śmiejąc się pod nosem.
Ruszył w stronę ławki, na której siedziała pływaczka. Widział, że jest zafascynowana zupełnie czymś innym niż jego osoba, jak gdyby go nie zauważyła.Oparł nogę o ławkę, na której odpoczywała i zaczął udawać, że wiąże buta.

~*~

Ktoś obok postawił na ławce obok niej nogę zajmując się wiązaniem obuwia, chciała podnieść się i ruszyć dalej, ale coś podpowiedziało jej, że powinna rzucić choć krótkie spojrzenie na tą osobę. Może to jedna z tych wielkich gwiazd sportu, a wtedy będzie mogła poszczycić się tym, że widziała ją na własne oczy na żywo. Niepewnie odwróciła głowę w stronę chłopaka i ....
-O Boże to znowu Ty - westchnęła po polsku jednocześnie łapiąc oddech, w końcu po raz kolejny stawała twarzą w twarz z samym Michaelem Phelpsem.
-To co z tą kawą? - zagaił zdejmując nogę z ławki i uśmiechając się do dziewczyny.
-Człowieku zwariowałeś? - zaśmiała się na głos. - Wiesz, która godzina?!
-Pewnie jak na Londyn to późna - nie ustępował, wciąż uważnie jej się przyglądając. - Ale w USA jest dość wcześnie.
- A w moim kraju jest jeszcze później niż tu - westchnęła chcąc urwać tą rozmowę, jednak coś nie pozwalało opuścić jej kawałka  drewna, na którym siedziała.
-W takim razie pewnie jesteś bardzo śpiąca, a kawa to w sumie dobry lek na senność - wyszczerzył się podając jej rękę. - To jak?


~*~

Upijała właśnie łyk kawy ponownie rozpromieniając swoją twarz uśmiechem. Phelps opowiadał jej przezabawne sytuacje z jego treningów i mimo, że nie wiedziała ile z nich jest prawdą, a ile jest wyssanych z palca musiała przyznać, że były śmieszne. Promieniała radością i z bólem w sercu uświadamiała sobie samej, że dawno nie była tak szczęśliwa jak teraz. Właściwie w jej życiu była jedna osoba, która uszczęśliwiała ją w ten sposób jednak odeszła.
-Która godzina? - zaśmiała się wyciągając z kieszeni bluzy telefon. - Jezu po pierwszej, trener mnie jutro ukatrupi!
-Chyba po to, żeby później związki ukatrupiły jego - zaśmiał się łapiąc ją za rękę i spoglądając jej w oczy. - W tym momencie jesteś nietykalna, uwierz w siebie.
Jak oparzona zabrała swoją dłoń z jego, a jej wzrok powędrował na blat stołu.
-Wierzę w siebie - bąknęła bez przekonania.
-Udowodnij mi to - zażądał od niej dowodów. Była dziewczyną, która lubiła udowadniać ludziom różne rzeczy, więc decyzja była prosta.
-Jak? - zmarszczyła brwi ponownie spoglądając na jego twarz.
-Spędź ze mną ten wieczór i daj się lepiej poznać - szepnął uważnie jej się przyglądając. - Oferuje to samo w zamian.
-Chciałeś chyba powiedzieć tą noc - zaśmiała się zdając sobie sprawę z tego jak dwuznacznie brzmi to co właśnie powiedziała. - Niech stracę. Zgoda.
Wyciągnęła rękę czekając, aż ten ją uściska, a kiedy to zrobił uśmiechnęła się wstając wraz ze swoim papierowym kubkiem i ruszając w stronę wyjścia.
-Rusz się, chyba nie chcesz tu spędzać tego czasu! - krzyknęła to siedzącego, wciąż Phelpsa, który teraz bardziej skupiał się na podziwianiu jej atutów niż na tym, że dziewczyna właśnie gdzieś ruszyła.

______________________________________________________________________________
Nie wiem czy się Wam spodoba. Ja osobiście lubię końcówkę najbardziej. Są momenty kiedy pisze mi się to nadspodziewanie lekko, wiecie kiedy nachodzą mnie takie momenty? Koło 2 nad ranem, tak też powstała końcówka tego rozdziału. Miłego czytania.